Eisj, ek lees 'n resensent skryf in 'n Afrikaanse dagblad Tom Cruise stal sy "onlangs ontdekte komiese vaardighede" met groot fanfare in Knight and Day uit.
Dis seker waar - as jy na nét dié fliek en Tropic Thunder (en as niemand voor of ná die tyd vir jou gesê dis Cruise onder die vermomming nie, het jy dit steeds nie geweet nie) verwys. Dis dan ook die uitgangspunt in dié resensie.
Maar dis 'n pot nonsens, want Cruise se komedie-tydsberekening was nog nooit onder verdenking nie. Die man se geestelike gesondheid laat volgens alle aanduidings wel veel te wense oor, maar hy kon nog altyd sy dialoog en fisieke komedie foutloos lewer. (Die hele skop-die-muur-debakel in Jerry Maguire was wel effe dik vir 'n daalder, veral vir iemand so kort soos Cruise.) Dink maar aan heerlik komiese oomblikke in flieks soos A Few Good Men ("Nobody really likes her" met verwysing na 'n aanmerking deur Demi Moore se karakter) en Minority Report ("Mr Yakamoto?!" ná sy oogoorplanting).
'n Veel interessanter kwessie van sy loopbaan - soos ook die geval met iemand soos Michelle Pfeiffer en Richard Gere - is die agteruitgang in hul vertolkings namate hul loopbaan vorder en hulle met "ander dinge" deurmekaar raak. In Pfeiffer se geval is dit iemand, David E. Kelly, en moederskap; in Gere s'n Boeddhisme (ek raak steeds naar elke wanneer ek na Pretty Woman kyk en dié bobbejaan kry Julia Roberts se hande in die bad in 'n gebed-greep beet); in Cruise se geval Sciëntologie (ek's jammer, maar L. Ron Hubbard se Battlefield Earth is een van my gunsteling-wetenskapfiksieboeke).
En daarby: Gaan sit 'n mens aan dink aan jou vyf gunsteling-Cruise-flieks, kom jy gou agter as jy hulle suiwer op meriete oordeel, is dit maar 'n skrale oes. Die man maak eenvoudig net nie deurgaans - of selfs die meeste van die tyd - briljante flieks nie. Gemiddeld kykbaar, ja, maar dis al.
Ek lees in 'n biografie van Sean Penn selfs in hul vroeë dae as akteurs was Cruise maar 'n ambisieuse mannetjie. Dit het deur die jare vererger tot die punt waarop 'n afbeelding van Cruise die enigste beeld op sy flieks se plakkate is. Dink maar aan die plakkate van enigiets van Mission: Impossible II en Vanilly Sky tot The Last Samurai. Eina! En daarmee saam is die aktrises vir die vrouehoofrolle baie versigtig gekies sodat hulle nie soos Len (Steal my sunshine, get it?) met Tommie maak nie. Toegegee, Thandie Newton (M:I II) is gorgeous, maar sy's allermins 'n A-lys-aktrise. Dieselfde geld flieks soos The Last Samurai (een of ander Oosterse aktrise onbekend aan Westerse gehore), Jerry Maguire (in daardie stadium die nobody Renée Zellweger), Minority Report (die vaal Samantha Morton en 'n nog valer nobody as sy vrou) en selfs die meer onlangse M:I III (die ewe gemiddelde Michelle Monaghan).
Die ding is dat Cruise nie meer die likeable outjie - sterre in die oë en net so 'n bietjie te naïef vir sy eie onthalwe - is van springmielietreffers soos Top Gun, Cocktail en A Few Good Men nie. Daardie allesomvattende persona - die bemarkingsfoefie wat sy naam geword het - het oorgeneem en van al Cruise se karakters dieselfde angstige, irriterende, pyn-in-die-gat Janneman gemaak wat dreig om enigiets positief in sy flieks te verswelg. Cruise as 'n enkelpa-dokwerker in War of the Worlds? Asseblief! Nie met daai histeriese, mal skynsel in die oë nie, nee.
Ja, Cruise gaan hom natuurlik probeer herposisioneer. Dis onvermydelik vir iemand so ambisieus soos hy. Hy't nie Jack Nicholson se bomenslike vertroue in sy eie vermoëns of die uitlaatklep van die regisseurstoel soos, sê maar, Kevin Costner nie. Nee, dis op die skerm waar Cruise sy boodskap wil tuishamer. Wat dit nog erger vir hom maak, is die besef hy't 'n bespotting geword. Ja, hy's al 'n paar keer vir 'n Oscar benoem, maar vir iemand met so 'n sterk Napoleon-kompleks is dit soos olie op die vuur.
Cruise wil weer Hollywood se prins wees, maak nie fout nie. Die kans is selfs daar hy kry dit reg. Dis skraal, maar niks is onmoontlik as jy baie geld en 'n goeie agent het nie. En in Cruise se geval ook hope prostese. Gaan kyk maar op IMDb.com aan hoeveel projekte is sy naam gekoppel ...
Dis seker waar - as jy na nét dié fliek en Tropic Thunder (en as niemand voor of ná die tyd vir jou gesê dis Cruise onder die vermomming nie, het jy dit steeds nie geweet nie) verwys. Dis dan ook die uitgangspunt in dié resensie.
Maar dis 'n pot nonsens, want Cruise se komedie-tydsberekening was nog nooit onder verdenking nie. Die man se geestelike gesondheid laat volgens alle aanduidings wel veel te wense oor, maar hy kon nog altyd sy dialoog en fisieke komedie foutloos lewer. (Die hele skop-die-muur-debakel in Jerry Maguire was wel effe dik vir 'n daalder, veral vir iemand so kort soos Cruise.) Dink maar aan heerlik komiese oomblikke in flieks soos A Few Good Men ("Nobody really likes her" met verwysing na 'n aanmerking deur Demi Moore se karakter) en Minority Report ("Mr Yakamoto?!" ná sy oogoorplanting).
'n Veel interessanter kwessie van sy loopbaan - soos ook die geval met iemand soos Michelle Pfeiffer en Richard Gere - is die agteruitgang in hul vertolkings namate hul loopbaan vorder en hulle met "ander dinge" deurmekaar raak. In Pfeiffer se geval is dit iemand, David E. Kelly, en moederskap; in Gere s'n Boeddhisme (ek raak steeds naar elke wanneer ek na Pretty Woman kyk en dié bobbejaan kry Julia Roberts se hande in die bad in 'n gebed-greep beet); in Cruise se geval Sciëntologie (ek's jammer, maar L. Ron Hubbard se Battlefield Earth is een van my gunsteling-wetenskapfiksieboeke).
En daarby: Gaan sit 'n mens aan dink aan jou vyf gunsteling-Cruise-flieks, kom jy gou agter as jy hulle suiwer op meriete oordeel, is dit maar 'n skrale oes. Die man maak eenvoudig net nie deurgaans - of selfs die meeste van die tyd - briljante flieks nie. Gemiddeld kykbaar, ja, maar dis al.
Ek lees in 'n biografie van Sean Penn selfs in hul vroeë dae as akteurs was Cruise maar 'n ambisieuse mannetjie. Dit het deur die jare vererger tot die punt waarop 'n afbeelding van Cruise die enigste beeld op sy flieks se plakkate is. Dink maar aan die plakkate van enigiets van Mission: Impossible II en Vanilly Sky tot The Last Samurai. Eina! En daarmee saam is die aktrises vir die vrouehoofrolle baie versigtig gekies sodat hulle nie soos Len (Steal my sunshine, get it?) met Tommie maak nie. Toegegee, Thandie Newton (M:I II) is gorgeous, maar sy's allermins 'n A-lys-aktrise. Dieselfde geld flieks soos The Last Samurai (een of ander Oosterse aktrise onbekend aan Westerse gehore), Jerry Maguire (in daardie stadium die nobody Renée Zellweger), Minority Report (die vaal Samantha Morton en 'n nog valer nobody as sy vrou) en selfs die meer onlangse M:I III (die ewe gemiddelde Michelle Monaghan).
Die ding is dat Cruise nie meer die likeable outjie - sterre in die oë en net so 'n bietjie te naïef vir sy eie onthalwe - is van springmielietreffers soos Top Gun, Cocktail en A Few Good Men nie. Daardie allesomvattende persona - die bemarkingsfoefie wat sy naam geword het - het oorgeneem en van al Cruise se karakters dieselfde angstige, irriterende, pyn-in-die-gat Janneman gemaak wat dreig om enigiets positief in sy flieks te verswelg. Cruise as 'n enkelpa-dokwerker in War of the Worlds? Asseblief! Nie met daai histeriese, mal skynsel in die oë nie, nee.
Ja, Cruise gaan hom natuurlik probeer herposisioneer. Dis onvermydelik vir iemand so ambisieus soos hy. Hy't nie Jack Nicholson se bomenslike vertroue in sy eie vermoëns of die uitlaatklep van die regisseurstoel soos, sê maar, Kevin Costner nie. Nee, dis op die skerm waar Cruise sy boodskap wil tuishamer. Wat dit nog erger vir hom maak, is die besef hy't 'n bespotting geword. Ja, hy's al 'n paar keer vir 'n Oscar benoem, maar vir iemand met so 'n sterk Napoleon-kompleks is dit soos olie op die vuur.
Cruise wil weer Hollywood se prins wees, maak nie fout nie. Die kans is selfs daar hy kry dit reg. Dis skraal, maar niks is onmoontlik as jy baie geld en 'n goeie agent het nie. En in Cruise se geval ook hope prostese. Gaan kyk maar op IMDb.com aan hoeveel projekte is sy naam gekoppel ...
Ag nee wat, ek dink jy moet maar net Tom Cruise in die vervolg vermy.
ReplyDelete