Adrien Brody is 'n cool dude.
Hy maak soms effe vreemde rolkeuses (soos ons almal maar), maar hy's een van dié kunstenaars wat sy eweknieë se respek afdwing én 'n kultusnavolging het.
En hy's sommer net acid, china. Soos enigiemand sal getuig wat na die riller Oxygen (1999) gekyk het. En ja, lank voordat sy een van die gekwelde mediese werkers in ER was, was Maura Tierney nog meer gekwel as 'n speurder gewikkel in 'n stryd om oorlewing met Brody se psigopatiese karakter in dié laebegroting-riller. Wonderlike fliek, terloops.
En so reg uit Oxygen stap Brody tien jaar later by Predators in, lyk dit.
Hy sê min; het weer daardie effe geamuseerde, oukei-ko's-doen-dit-en-kry-klaar-uitdrukking op sy gesig; en spog boonop met 'n gekamoefleerde BFG en 'n nog amper groter mes. O ja, en vir so 2 min. kan jy die resultaat van kreatien, proteïenskommels en swaar gewigte bewonder (foto: justjared.buzznet.com). Maar dit, en 'n wonderlike openingstoneel, is maar dit wat betref Predators.
Ongelukkig, want ek't nogal uitgesien na dié een. Dis 'n cool konsessie; die stamboom is daar; Brody is kickass; Robert Rodriguez is die vervaardiger; en Nimrod Antal, wat die kykbare Vacancy (2007) gemaak het, die regisseur. Maar Predators, wat skynbaar veronderstel is om op die eerste een met Arnie te volg, is vervééélig. En dis so blêrrie voorspelbaar jy wil huil.
Hier's 'n goeie idee: As jy agterkom jou fliek se vermaakwaarde neig na dié van 'n idiotiese staker met 'n vuvuzela en vinnige voete, en jy sit met die oulike Alice Braga in een van die hoofrolle, laat een van die Predators dan haar hemp afruk. Of so iets. Enigiets, man, enigiets. Net solank dit my actually lus maak om na die skerm te kyk. Nie eens die betroubare Laurence Fishburne, wat sy bes probeer om 'n Dennis Hopper op ons ass te trek, kan sake beredder nie.
Dankie tog ek't in Eastgate na Predators gaan kyk, want die beeld en klank was so swak en my mede-teatergangers so vermaaklik ek't amper kaartjies na Joburg Day begin uitdeel.
As die groepie te-cool-vir-my-wit-wessie-hoërskoolseuntjies links van die paadjie nie kliphard kommentaar lewer nie, is dit die gesinnetjie van vyf wat hom so driekwart deur in die ry agter ons kom tuismaak en terstond begin selfone en selfoonfunksies vergelyk. Ek kla nie, hoor. Want dis die seuns se reaksie wat my opnuut laat besef het op watter mark dié soort flieks deesdae gemik is.
Ek en my destydse swaer - 20 jaar my senior - het nog saam na John McTiernan se Predator (1987) gekyk. En dit ewe veel geniet. Ons het gedink dis friggin' awesome. Maar Predators, soos die meeste hoofstroomflieks deesdae, is op snotneuse met ADD of wanhopige, middeljarige vroue gemik. Dis 'n verbeeldinglose fliek wat opnuut, soos soveel flieks deesdae, die indruk skep dis om 'n vae gedagte en een of twee goeie tonele gebou.
Dis miskien cool vir generasie Y, maar nie vir iemand wat dit deur die dag kan maak sonder om Facebook of Twitter te acces nie.
Hy maak soms effe vreemde rolkeuses (soos ons almal maar), maar hy's een van dié kunstenaars wat sy eweknieë se respek afdwing én 'n kultusnavolging het.
En hy's sommer net acid, china. Soos enigiemand sal getuig wat na die riller Oxygen (1999) gekyk het. En ja, lank voordat sy een van die gekwelde mediese werkers in ER was, was Maura Tierney nog meer gekwel as 'n speurder gewikkel in 'n stryd om oorlewing met Brody se psigopatiese karakter in dié laebegroting-riller. Wonderlike fliek, terloops.
En so reg uit Oxygen stap Brody tien jaar later by Predators in, lyk dit.
Hy sê min; het weer daardie effe geamuseerde, oukei-ko's-doen-dit-en-kry-klaar-uitdrukking op sy gesig; en spog boonop met 'n gekamoefleerde BFG en 'n nog amper groter mes. O ja, en vir so 2 min. kan jy die resultaat van kreatien, proteïenskommels en swaar gewigte bewonder (foto: justjared.buzznet.com). Maar dit, en 'n wonderlike openingstoneel, is maar dit wat betref Predators.
Ongelukkig, want ek't nogal uitgesien na dié een. Dis 'n cool konsessie; die stamboom is daar; Brody is kickass; Robert Rodriguez is die vervaardiger; en Nimrod Antal, wat die kykbare Vacancy (2007) gemaak het, die regisseur. Maar Predators, wat skynbaar veronderstel is om op die eerste een met Arnie te volg, is vervééélig. En dis so blêrrie voorspelbaar jy wil huil.
Hier's 'n goeie idee: As jy agterkom jou fliek se vermaakwaarde neig na dié van 'n idiotiese staker met 'n vuvuzela en vinnige voete, en jy sit met die oulike Alice Braga in een van die hoofrolle, laat een van die Predators dan haar hemp afruk. Of so iets. Enigiets, man, enigiets. Net solank dit my actually lus maak om na die skerm te kyk. Nie eens die betroubare Laurence Fishburne, wat sy bes probeer om 'n Dennis Hopper op ons ass te trek, kan sake beredder nie.
Dankie tog ek't in Eastgate na Predators gaan kyk, want die beeld en klank was so swak en my mede-teatergangers so vermaaklik ek't amper kaartjies na Joburg Day begin uitdeel.
As die groepie te-cool-vir-my-wit-wessie-hoërskoolseuntjies links van die paadjie nie kliphard kommentaar lewer nie, is dit die gesinnetjie van vyf wat hom so driekwart deur in die ry agter ons kom tuismaak en terstond begin selfone en selfoonfunksies vergelyk. Ek kla nie, hoor. Want dis die seuns se reaksie wat my opnuut laat besef het op watter mark dié soort flieks deesdae gemik is.
Ek en my destydse swaer - 20 jaar my senior - het nog saam na John McTiernan se Predator (1987) gekyk. En dit ewe veel geniet. Ons het gedink dis friggin' awesome. Maar Predators, soos die meeste hoofstroomflieks deesdae, is op snotneuse met ADD of wanhopige, middeljarige vroue gemik. Dis 'n verbeeldinglose fliek wat opnuut, soos soveel flieks deesdae, die indruk skep dis om 'n vae gedagte en een of twee goeie tonele gebou.
Dis miskien cool vir generasie Y, maar nie vir iemand wat dit deur die dag kan maak sonder om Facebook of Twitter te acces nie.
No comments:
Post a Comment