Daar’s ‘n “redneck”-mafia en hoewel sy “godfather” na Kersvader lyk en persoonlike higiëne en vrouebemagtiging nie hoog op sy lys is nie, maak dit hom nie minder gevaarlik nie.
Vra maar vir die arme, 17-jarige Brie Dolly (Jennifer Lawrence) van die onverbiddelike Ozarkberggebied in Missouri wat in die Oscar-benoemde Winter's Bone (foto: www.makingof.com) vergeefs by “haar mense” – dis nou skynbaar armlastige drinkebroers met ‘n voorliefde vir dwelmmiddels en vuurwapens – om hulp gaan aanklop wanneer die owerheid laat weet sy, haar swaksinnige ma en ‘n jonger broer en suster se huis kan weggeneem word. Haar pa is soek nadat hy op parool vrygelaat is weens sy dwelmvervaardiging. Dit sou nie so ‘n groot probleem gewees het as hy nie hul grond as sekuriteit gegee het nie. Brie het skaars ‘n week om die kêrel op te spoor.
Dis ‘n reis na ‘n nog groter donkerte waarop selfs Joseph Conrad trots sou gewees het (en ironies genoeg wag die antwoord ook hier ná ‘n bootvaart in ‘n rivier). Brie is van net een ding seker: Niemand neem haar gesin van haar weg nie. En dis al.
Teen die senutergende stilte en skielike, redelose geweld waarin sy haar vasloop, is ‘n mens nie opgewasse nie. In The Ghost Writer het Roman Polanski dit meesterlik reggekry om elke raampie en gesigsuitdrukking met sinspeling en afwagting te laai; hier doen Debra Granik, regisseur en medeskrywer, hom dit uitstekend na. Daar broei iets agter die oë van die mans, soos die onpeilbare Teardrop (John Hawkes), in Brie se wêreld en dit vind uiting in hul vroue se dun mond en slaafse onderdanigheid. Is dit ‘n ingebore agterdog van die lewe? Van “die man” wat daarop uit is om hulle onder sy duim te hou?
Teen dié amperse onmenslikheid staan die sirkeltjie van Brie se versorging van haar gesin in skrille kontras. Haar jonger broer en suster is dalk selfs gelukkig, wil ‘n mens dit waag dink. En selfs Brie is dalk – omdat sy daardie muur nog staande kan hou.
Die 20-jarige Lawrence, welverdiend benoem vir 'n Oscar, lewer 'n onvergeetlike vertolking as 'n tiener sans glitter, selfoon en Twitter. Met haar vertolking dra sy 'n fliek waarin al die akteurs stewige spel lewer. Haar Brie is tegelyk hardekwas en ook breekbaar; in haar wisselwerking met "haar mense", die owerheid en veral haar broer en suster kom daar 'n verskeidenheid fasette oortuigend na vore. En wanneer sy deur daardie redelose geweld gekonfronteer word, is haar skrik so eg dit gee mens hoendervel.
Granik, bekend vir die Vera Farmiga-kragtoer Down to the Bone (2004), maak van die ysige, kleurlose winterwêreld nog ‘n karakter. Maar meer as net ‘n karakter; ‘n teenwoordigheid so oorheersend en beklemmend soos die skaduwêreld waarin Brie haar vasloop. Dis ‘n teenwoordigheid wat ‘n mens reeds in flieks soos Boys Don’t Cry en Monster teengekom het; ‘n bestaan wat die menslikheid uit jou kan wurg.
Dan moet daar iets besonders gebeur – ‘n kind se onvoorwaardelike vertroue, dalk; ‘n tienermeisie wat lank reeds haar kinderskoene ontgroei het en weier om te gaan lê – wat mens na die lig terugdwing. Wat jou vingers oor oubekende snare kan laat streel en laat besef in dié wete kan daar ook berusting wees.
Granik, bekend vir die Vera Farmiga-kragtoer Down to the Bone (2004), maak van die ysige, kleurlose winterwêreld nog ‘n karakter. Maar meer as net ‘n karakter; ‘n teenwoordigheid so oorheersend en beklemmend soos die skaduwêreld waarin Brie haar vasloop. Dis ‘n teenwoordigheid wat ‘n mens reeds in flieks soos Boys Don’t Cry en Monster teengekom het; ‘n bestaan wat die menslikheid uit jou kan wurg.
Dan moet daar iets besonders gebeur – ‘n kind se onvoorwaardelike vertroue, dalk; ‘n tienermeisie wat lank reeds haar kinderskoene ontgroei het en weier om te gaan lê – wat mens na die lig terugdwing. Wat jou vingers oor oubekende snare kan laat streel en laat besef in dié wete kan daar ook berusting wees.
No comments:
Post a Comment